Wentyle rowerowe AV, DV i Presta – historia, zastosowanie i przyszłość trzech standardów

Choć mogłoby się wydawać, że wentyl w dętce rowerowej to jedynie drobny, techniczny detal, jego rodzaj wpływa na komfort użytkowania, kompatybilność z pompkami, a nawet na zachowanie ciśnienia i bezpieczeństwo jazdy. W świecie rowerów królują trzy podstawowe typy wentyli: AV (Schrader), DV (Dunlop) oraz SV (Presta). Każdy z nich ma swoją historię, zalety i miejsce we współczesnym kolarstwie. Dlaczego więc mimo rozwoju technologii nadal używa się wszystkich trzech?

Wentyl AV (Schrader) – z motoryzacji do roweru

Wentyl AV (American Valve), znany również jako Schrader, został opatentowany w 1891 roku przez George'a Schradera i szybko znalazł zastosowanie w przemyśle motoryzacyjnym. Dzięki swojej budowie – grubszy trzon z zaworkiem sprężynowym w środku – jest niezwykle wytrzymały i odporny na uszkodzenia mechaniczne.

Zalety:

Łatwy do napełniania – pasuje do większości pompek samochodowych i stacji benzynowych.
Bardziej odporny na zabrudzenia dzięki zaworkowi zamkniętemu sprężyną.
Powszechnie stosowany w rowerach miejskich, trekkingowych i górskich klasy podstawowej.

Jednak jego większa średnica (8 mm) wymaga większego otworu w obręczy, co może osłabić delikatniejsze koła rowerów szosowych.

Wentyl DV (Dunlop) – europejska prostota

Wentyl Dunlop, zwany również DV (Dunlop Valve) lub wentyl rowerowy klasyczny, został opracowany w końcówce XIX wieku przez Johna Boyda Dunlopa. Często spotykany w Europie, zwłaszcza w Holandii i Niemczech, wyróżnia się prostotą budowy i łatwością serwisowania.

Zalety:

Można go pompować zarówno pompką do DV, jak i do Presta (po odkręceniu końcówki).
Prosty w wymianie zaworek.
Dobrze trzyma ciśnienie w rowerach miejskich i turystycznych.

Jego wadą jest nieco gorsza precyzja pomiaru ciśnienia oraz trudność przy bardzo wysokich ciśnieniach, dlatego nie stosuje się go w rowerach sportowych.

Wentyl SV (Presta) – lekkość i precyzja

Wentyl Presta (z ang. Sclaverand Valve – SV), wynaleziony we Francji na początku XX wieku, zyskał popularność wśród kolarzy szosowych i górskich wyczynowych. Jest cieńszy (6 mm), co pozwala na zastosowanie mniejszych otworów w obręczach – szczególnie ważne w lekkich i wąskich kołach wyścigowych.

Zalety:

Pozwala na bardzo wysokie ciśnienia (nawet powyżej 10 bar).
Lżejszy i bardziej aerodynamiczny.
Zaworek można łatwo wymienić lub dokręcić.

Wymaga jednak specjalnej pompki lub przejściówki, co bywa utrudnieniem dla mniej doświadczonych rowerzystów.

Dlaczego wszystkie trzy są nadal używane?

Mimo postępu technicznego, nie powstał jeden uniwersalny wentyl, który sprawdziłby się w każdej sytuacji. Każdy z trzech typów ma swoją niszę i odpowiada na różne potrzeby:

AV – idealny dla rowerzystów rekreacyjnych i miejskich, którzy chcą korzystać z łatwo dostępnych pompek.
DV – wybór w rowerach miejskich w niektórych krajach Europy, ceniących prostotę i niezawodność.
Presta – bezkonkurencyjny w rowerach wyczynowych i sportowych, gdzie liczy się waga, ciśnienie i precyzja.

Podsumowanie

Choć mogłoby się wydawać, że to tylko detal, rodzaj wentyla ma duże znaczenie – nie tylko w kontekście kompatybilności z pompką, ale też z przeznaczeniem i typem roweru. Historia, funkcjonalność i różnorodne potrzeby użytkowników sprawiają, że wszystkie trzy standardy mają się dobrze, a wybór odpowiedniego wentyla to wciąż decyzja, którą warto przemyśleć.